گرمترین نقاط سیارهی زمین
کشف جهانی زندگیپذیر پیرامون ستارهای چون خورشید
تالیف: محمد علیزاده
این مقاله پیشتر در مجلهی دانشمند به چاپ رسیده است.
نوشته: محمد علیزاده
آیا میدانید بیشتر ستارگان دنبالهدار دارای مقدار فراوانی آب هستند. دنبالۀ یک دنبالهدار نیز با نزدیک شدن به خورشید و آب شدنِ یخِ آن ریخت میگیرد. حال اگر بتوان یک دنبالهدار را از راه خود منحرف کرد تا به مدار یک سیاره مانند بهرام وارد شده و به دور آن، جوری گردش کند که زاویۀ سقوطش اندک باشد و در بازۀ زمانیِ درازدوره و با چرخشهای زیاد به سطح برسد، آنگاه زمان کافی برای بخار شدنِ آن دنبالهدار در هواسپهر وجود خواهد داشت و چون اندازۀ زیادی از آن دنبالهدار را آب تشکیل داده، پس بخار آب به هواسپهر وارد شده و سپس آب به رویۀ بهرام فروخواهد ریخت. همچنین با به وجود آمدن هواسپهرِ پرمایهتر، سیاره گرمتر شده و با وجودِ بخار آب، رَوَند اکسیژنسازی هم آغاز خواهد شد. این که خود دنبالهدار چگونه دارای آب است، گمانهزنیهای بسیاری شده است، اما در یکی از تازهترین یافتهها، ستارهشناسان دریافتهاند که برخی از ستارگان به فضای بیرون، گلولههای آب پرتاب میکنند. این گلولهها با ورود به فضای میانستارهای یخ میبندد و در گذار خود، به دام گرانش یک ستاره افتاده و به دور آن چرخش میکند. شاید آبِ موجود در سیارۀ ما هم با یکی از همین گلولهها آمده باشد.
بررسی یافتههای تازۀ فضاپیمای کپلر
تالیف: محمد علیزاده
این نوشتار پیش از این در مجلهی دانشمند به چاپ رسیده است.
در این تصویر هنری (البته به جز زمین)، بزرگی سیارههای یافت شده در مدار زیستپذیر توسط فضاپیمای کپلر نمایش داده شده است. نام آنها به ترتیب از چپ به راست: کپلر 22 بی، کپلر 69 سی، کپلر 62 ای، کپلر 62 اف و زمین.
بیش چهار سال از ماموریت فضاپیمای کپلر میگذرد. فضاپیمایی که در تاریخ 5 مارس 2009 از پایگاه فضایی کیپ کاناورال در ایالت فلوریدا به فضا پرتاب شد. این فضاپیما که در واقع یک تلسکوپ فضایی است، حدود یک تن وزن دارد و قطر آیینه اصلی آن 95 سانتی متر است و یک دوربین 95 مگاپیکسل با حساسیت بسیار بالا به نور بر روی آن نصب شده است. هزینۀ ساخت این تلسکوپ فضایی در حدود نیم میلیارد دلار بوده است. هدف از ساخت و پرتاب این فضاپیما، یافتن و بررسی سیاراتی است که در منطقۀ زیستپذیر، در حال گردش به دور خورشید هستند، یعنی مداری که نه آن چنان دور از خورشید باشد تا نور آن به اندازۀ کافی به سیاره نرسد و محیطی سرد و زیستناپذیر را به وجود آورد و نه آن چنان نزدیک که از گرمای فراوان، سطح سیاره تفتان و سوزان شود و از همه مهمتر آن که آب در ریخت آبگون و مایع خود روی سیاره وجود داشته باشد. در منطقۀ زیستپذیرِ منظومۀ خورشیدی، به ترتیب سه سیارۀ زهره، زمین و بهرام به گرد خورشید میگردند که زهره در مدار پایینی و نزدیک به خورشیدِ منطقۀ زیست پذیر قرار یافته است و بهرام در نزدیکیهای کران بیرونی. در هر سه سیاره امکان ریخت یافتن زندگی وجود داشته است، اما زهره و بهرام در درازای زمان، دچار ناخوشیهای فراوانی شدند، جوری که زهره دارای اتمسفر و ابرهای به هم فشردۀ اسیدی شد و بهرام نیز اتمسفرش را از دست داد و آب سطح آن یا در فضا رها گشت و یا یخ زد و زیر سطح ناپدید شد.