صعود به توچال

شاید در یک  روز تعطیل صعود به قله‌ای نزدیک به شهر فکر بدی نباشه. توچال به دلیل نزدیکی به تهران و امکانات مناسب، گزینه‌ی خیلی خوبیه و برای صعودهای سنگین به قله‌های بلندتر و برنامه‌های چند روزه، صعود هر هفته به این قله می‌تونه برای حفظ آمادگی بدنی کمک زیادی بهمون بکنه. کمابیش در تمام هفته‌های سال میشه به این قله صعود کرد. برای صعود تابستانی چیز زیادی لازم نیست. یک کیف کمری، یک قمقمه، یک جفت کفش خوب، یک جفت عصای کوه پیمایی، مقداری لوازم کمک‌های اولیه و مقداری خوراک پرانرژی کافیه. شرایط صعود زمستانی کاملا فرق می‌کنه. اصولا کوهنوردی باید گروهی انجام بشه. حالا صعود تنها به توچال و در تابستان و از مسیر عمومی به دلیل رفت و آمد زیاد، چندان مهم نیست، چون در هر چند دقیقه یکی دو نفر از کنارتون رد میشن و در صورت رخ دادن اتفاقی، کسی هست که کمکتون کنه. در زمستان، تعداد صعود کننده خیلی کمتره و تنها رفتن به کوه چندان عاقلانه نیست. کافیه در هر بار گذر از کنار جان‌پناه امیری، به یاد بیارین که در یک زمستان، یک کوهنورد در همین نقطه از سرما یخ زده و جون خودشو از دست داده. باورش سخته ولی تا در شرایط سخت قرار نگرفته باشین، متوجه حرف من نخواهید شد.

برای دیدن همه‌ی عکسها به این صفحه نگاه کنید

دورنمای تهران از پناهگاه شیرپلا

بسته به مسیر انتخابی، امکاناتی هم در راه وجود داره. عمومی‌ترین مسیر برای صعود از راه میدان سرِبند و کنار مجسمه آغاز میشه و با گذر از کنار تعداد زیادی غذاخوری و قهوه‌خانه به آخرین قهوه‌خانه به نام  کافه رجب می‌رسید. از اونجا به بعد مسیر سنگی و با شیب خیلی زیاد تا پناهگاه شیرپلا پیشِ رو هست. راه طناب‌کشی و میله کوبی شده، ولی صعود برای افراد ناآماده بسیار سخت خواهد بود. در پایان راه به آبشار دوقلو خواهیم رسید که کافه‌ی دیگه‌ای به نام کافه آبشار در پایین دست آبشار هست. بالا دست هم پناهگاه شیرپلا قرار داره که امکانات شب‌مانی و خوابگاه هم در اونجا فراهمه. همچنین بوفه‌ی اونجا از صبح تا شب باز هست. راه دیگه از مسیر دره‌ی اوسون هست که از میانه‌های راه قهوه‌خانه‌ها و در کنار منبع آب، به سمت چپ می‌رین و از دره‌ی اوسون و از کنار هتل اوسون و تعدادی باغ می‌گذرین تا به بالای دره می‌رسین، می‌تونین با گذر از دره‌ی سمت راست به پناهگاه شیرپلا برسین برای استراحت و یا راه رو به بالا و به سمت قله ادامه بدید.

برای صعود به قله میشه از راه یال چها پالون بالا رفت که از شیرپلا باید از سمت راست برید و دره‌ی پیازچال سمت راستتون خواهد بود و در پایان یال و رسیدن به ارتفاع 3820 متری رو به غرب و به سمت قله حرکت کنید تا به توچال برسید؛ و یا از مسیر عمومی یال جنوبی و نخست به سیاه سنگ و سپس به قله صعود کنید. راه دیگه اینه که از زیر دره‌ی پیازچال به سمت شرق حرکت کنید تا نخست به قله‌ی کلک چال برسید و بعد  کمی به سمت شرق ادامه بدید تا به گردنه‌ی پیازچال برسید و از اونجا رو به شمال حرکت کنید تا به یال بالا برسید. حالا میان دو قله‌ی لزون شرقی و لزون غربی هستین. برای رسیدن به قله باید به سمت غرب و رو به بالا رفت تا به قله‌ی توچال رسید. اما راه عمومی از مسیر سیاه سنگ و جان پناه امیری و سپس قله‌ی توچال هست. در شرایط مناسب و با آمادگی بدنی، از سربند تا شیرپلا رو می‌تونید دو ساعته طی کنید. تا سیاه سنگ حدود یک ساعت و نیم و تا قله هم یک ساعت و نیم تا دو ساعت.

دورنمای تهران از پناهگاه شیرپلا

البته در گرمای تابستان و یا سرمای زمستان، این زمان‌ها ممکنه خیلی بیشتر بشه. به تازگی و با بازگشایی تله کابین، قله بازدیدکنندکان زیادی داره. خیلی‌ها با تله کابین به ایستگاه 7 میان و از اونجا تا قله کمتر از یک کیلومتر راه با شیب ملایم هست. راه برگشت بیشتر کوهنوردان و تمام بازدیدکنندکان از قله هم با تله کابین هست. ولی اگر می‌خواین بدنتون آماده بشه، باید با پای خودتون برگردین. البته با رعایت اصول درست شیب پیمایی رو به پایین که به پاها و به ویژه زانوها آسیب وارد نشه.

در طی هفته اگر اقدام به صعود بکنین، خودتون هستین و کوهستان و سکوتی بسیار خوشایند؛ اما در پایان هفته اون بالا خیلی شلوغ میشه. تعداد زیادی کوهنورد و از اون بدتر تعداد خیلی بیشتری افراد ناکوهنورد که با لباس نامناسب و کفش نامناسب و گاهی سیگار به لب و قلیون به بغل می‌خوان از کوه بالا بکشن و به قهوه‌خونه‌های بالایی برسن. شلوغی راه و مزاحمت و سر و صدا و جیغ و داد دخترها و پسرهایی که جایی برای فریاد کشیدن ندارن و اومدن اینجا تا کمی لذت آزادی‌هایی که خودشون هم به درستی نمی‌دونن چیه رو بچشن، و صد البته باعث آزار دیگران میشن. شلوغی راه و آزار افراد نامرتبط با کوه هم در نهایت تا شیرپلا ادامه داره. از اونجا به بعد به دلیل راه‌های زیاد و گشاد شدن مسیر، خیلی راحت میشه از جایی رفت که مزاحمت نباشه.

در این عکس پناهگاه شیرپلا به همراه جایگاه فرود بالگرد دیده میشه. همچنین در بالا و در راست، جان پناه شروین رو میبینید که در بالای اون دیواره‌ی بند یخچال قرار داره

 بهترین زمان صعود، روز 5 شنبه هست. می‌تونید ساعت 4 صبح از میدان سربند شروع کنید، حدود 5:30 به شیرپلا خواهید رسید، تا 6 استراحت و صبحانه و در خنکای صبحگاهی و سایه و تا خورشید بالا نیومده، خودتون رو به سیاه سنگ برسونید. یک استراحت 15 دقیقه‌ای به منظور هم‌هوایی با ارتفاع کوهستان و سپس تا قله، حدود 90 دقیقه‌ی راه پرشیب پیش رو دارید.
در عبور از منطقه‌ی قهوه خانه‌ها، با تعداد زیادی سگ هم روبرو خواهید شد. شبها هم سر و صدای زیادی راه می‌ندازن که به آدمیزاد ربطی نداره، دعواهای بین خودشونه. توجه داشته باشید که این سگها اصلا به شما کاری ندارن، پس نه بهشون توجه کنین و نه ازشون بترسین. برای خلاصی از دستشون هم کافیه یه تیکه سنگ رو فقط از روی زمین بردارین و بالای سرتون نگه دارید. دیگه اثری ازشون نخواهید دید. (لطفا به این جانوران سنگ نزنید، گناه داره به خدا) اما اگه با خودتون محصولات گوشتی فراوری شده مثل کالباس داشته باشد، احتمال این که به این راحتی دست از سرتون بردارن نیست، پس از این چیزا توی کوله نذارید.
و در نهایت در بلندای قله‌ی توچال، دورنمایی وسیع از تهران، از اکباتان و مهرآباد در غرب، تا شهر ری و کوه بی بی شهربانو در جنوب و بلندی‌های دوشان تپه و تهران پارس در غرب رو خواهید دید. در شرق چکاد دماوند رو می‌بینید که معمولا در لابلای غبار محلی گم شده، پایین دست دریاچه‌ی سد لتیان دیده میشه، در شمال شرق قله‌ی آزادکوه و در شمال غرب قله‌ی کلون بستک و در پشت اون و تنها در صورتی که هوا خیلی صاف و تمیز باشه، قله‌ی علم کوه هم دیده میشه. روستاهای آهار و میگون و فشم و ایگل و شکرآب در شرق و شهرستانک در غرب و در پایین دست دره‌ی شمالی قله هم دیده میشه.

برای دیدن همه‌ی عکسها به این صفحه نگاه کنید

من بر فراز قله‌ی توچال

ایستگاه پنجم تله کابین

هنگامی که بر روی قله ایستاده‌اید، تنها نیمی از راه را پیموده‌اید

دورنمای جان پناه امیری بر فراز سیاه سنگ و مشرف به دره‌ی فراخ لا

برای دیدن همه‌ی عکسها به این صفحه نگاه کنید